BWV 324 'Meine Seele erhebet den Herren' (in E mineur)
Tekst: het Duitse Magnificat Melodie: Wittenberg 1535
Lucas 1:46 – 55
Maria zei: ‘Mijn ziel prijst en looft de Heer, mijn hart juicht om God, mijn redder: Hij heeft oog gehad voor mij, zijn minste dienares. Alle geslachten zullen mij voortaan gelukkig prijzen, ja, grote dingen heeft de Machtige voor mij gedaan, heilig is zijn naam. Barmhartig is Hij, van geslacht op geslacht, voor al wie Hem vereert. Hij toont zijn macht en de kracht van zijn arm en drijft uiteen wie zich verheven wanen, heersers stoot Hij van hun troon en wie gering is geeft Hij aanzien. Wie honger heeft overlaadt Hij met gaven, maar rijken stuurt Hij weg met lege handen. Hij trekt zich het lot aan van Israël, zijn dienaar, zoals Hij aan onze voorouders heeft beloofd: Hij herinnert zich zijn barmhartigheid jegens Abraham en zijn nageslacht, tot in eeuwigheid.’
Deze tekst wordt gewoonlijk aangeduid met het Latijnse incipit dat Maria's verklaring begint: "Magnificat anima mea Dominum". Dit is in het Duits bekend en aangeduid als "der Lobgesang" ("Lofzang"), Canticum of als "Der Lobgesang der Maria" ("Lofzang van Maria"), "Das Magnifikat".
Deze lofzang wordt gebruikt en gezongen als onderdeel van de liturgie in de vespers, direct na de preek, waar het een antifoon is waarbij het koor en de gemeente afwisselend en afzonderlijk de toegewezen regels zingen, maar ook in samenhang aan het einde. Hier is de volgorde voor de antifoon zoals deze vandaag de dag nog steeds wordt gezongen in de Evangelisch-Lutherse Kerk van Duitsland. Er is een mogelijkheid dat Maarten Luther zelf de Duitse tekst heeft aangepast en dat zijn algemene nadruk op de zingbaarheid van de gezangen anderen of iemand anders ertoe heeft aangezet om een 'melodie' te bedenken die zou voldoen aan de doelen die Luther had benadrukt.
Meine Seele erhebet den Herrn
Und mein Geist freuet sich Gottes meines Heilands.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten