BWV 372 Laß, o Herr, dein Ohr sich neigen

BWV 372 Laß, o Herr, dein Ohr sich neigen (in G Dorische modus)

Tekst:                   Martin Opitz (1637)
Melodie:              Louys Bourgeois (1547)

Melodie is als Psalm 86 uit het Geneefse Psalter (en dus ook van psalm 77).

J.S. Bach: Lass, o Herr, dein Ohr sich neigen, BWV 372 · Kölner Akademie · Michael Alexander Willens · Kölner Akademie choir

Lass, o Herr, dein Ohr sich neigen, BWV 372, Chorale (Chorus) · Chamber Choir of Europe, Nicol Matt & Chamber Ensemble of Europe

Lass, o Herr, dein Ohr sich neigen Rundfunkchor Berlin - Robin Gritton

Lass, o Herr, dein Ohr sich neigen, BWV 372 · Stuttgart Gachinger Kantorei Helmuth Rilling

1. Lass, o Herr, dein Ohr sich neigen,
Dir mein Wort zu Herzen steigen;
o Stoß mich nicht von dir hin,
Weil ich arm und elend bin.
Hüte meiner Seel und Leben,
Die ich heilig dir ergeben,
Reiss mich, deinen Knecht aus Not,
Der auf dich nur hofft, o Gott!

2. Gnade, Herr; du siehst mein beten
Dich den ganzen Tag betreten.
Spring mir, deinem Diener, bei,
Dass mein Herz erfreuet sei.
Dann zu dir geht mein Gemühte,
Du bist gut und selbst die Güte
Und verstössest keinen nicht,
Welcher deinen Schutzt bespricht.

3. Herr, ich bitte, lass mein schreien
Für dein treues Ohr gedeien;
Höre mir geneigter zu,
Wie ich mein Gebete tu.
Wann mich Trübsal ganz umbringen
Und die höchsten Nöten dringen,
So geht mein Geschrei vor dich,
Dann ich weiß, du hörest mich.

4. Kein Gott, Herr, kann dir sich gleichen,
Alle Tat muss deinen weichen;
Aller beiden große Schar,
Die dein Werk sind ganz und gar,
Werden, Herr, sich vor dir neigen,
Deinem Namen Ehr erzeigen.
Groß ist deiner Wunder schein,
Und du bist ein Gott allein.

5. Lehr auf deiner Bahn mich stehen
Und in deiner Wahrheit gehen;
Deines Namens Furcht und Zier
Sei in meinem Herzen hier.
Dank will ich, mein Gott, dir sagen
Ganz mit herzlichem Behagen;
Deinen Ruhm und Herrlichkeit
Will ich ehren jederzeit.

6. Groß ist deine Güt und Gabe;
Du hast aus dem tiefen Grabe
Meine Seel hervor gebracht.
O Gott, stolzer Leute macht
Will an meiner Not sich laben;
Die dich nicht für Augen haben,
Die Tyrannen, stehen mir
Nach der Seele für und für.

7. Du hergegen hast Erbarmen,
Herr, mein Helfer, mit den Armen.
Du bist gnädig vor die Schuld,
Tragest lange Zeit Gedult;
Deine Güt ist nicht zu zählen,
Deine Wahrheit mag nicht fehlen.
Siehe mich nun wieder an,
Dass ich Gnade spüren kann.

8. Lass doch deinen Knecht sich stärken,
Deiner Magd Sohn Rettung merken;
Lass ein gutes Zeichen stehn
Und von wegen mein Geschehn,
Dass sich meine Feinde grämen
Und darüber müssen schämen,
Wann du mich in Schutz gefasst
Und so reich getröstet hast.

Martin Opitz (hymneschrijver), geboren: 23 december 1597 - Bunzlau, Silezië, overleden: 20 augustus 1639 – Danzig.
Martin Opitz, zoon van Sebastian Opitz, een slager, ging in 1618 naar de universiteit van Frankfurt am Oder en ging in 1619 naar Heidelberg, waar hij privéleraar was terwijl hij literatuur en filosofie studeerde aan de universiteit. Toen Spaanse troepen dreigden, vertrok hij en reisde door Holland, Friesland en Jutland.
In 1622 werd Martin Opitz hoogleraar filosofie aan het gymnasium dat in Weissenburg in Transsylvanië was opgericht door prins Bethlem Gabor. Hij nam ontslag in 1623. Op verzoek van hertog Rudolf van Liegnitz-Brieg verzen de brieven voor zondagen en feestdagen volgens de versregels van het Franse psalter en werd beloond met de titel "Rath". Op een ambassade in Wenen in 1625 presenteerde hij aan keizer Ferdinand II een gedicht over de dood van de broer van de keizer, groothertog Karl; hiervoor kroonde de keizer hem tot dichter en in 1628 verhief hij hem tot de adelstand als Opitz von Boberfeld. Een tijdlang was hij privésecretaris van de burggraaf Carl Hannibal von Dohna, die in 1628 de contrareformatie tegen de protestanten van Silezië begon; Opitz schreef gedichten ter ere van hem. Drie jaar later publiceerde Opitz een vertaling van de controversiële Jezuïet Martin Becanus' Voor de bekering van de dwalende. 

Martin Opitz

Op een diplomatieke missie naar Parijs namens Dohna in 1630 maakte hij kennis met Hugo Grotius. In 1633 werd hij door hertog Johann Christian van Liegnitz-Brieg als zijn gevolmachtigde naar Berlijn gestuurd en ook naar de Zweedse kanselier Oxenstjerna. Opitz vergezelde de hertog in 1635 naar Thorn toen Wallenstein de heerschappij over de Silezische hertogdommen verkreeg. Van daaruit ging Opitz naar Danzig, waar hij in juni 1637 geschiedschrijver werd van koning Wladislaw IV van Polen. Vanuit Danzig deed Opitz zijn best om via correspondentie en anderszins de onderdrukking van zijn broeders in Silezië goed te maken. Op 20 augustus 1639, drie dagen nadat hij door een zieke bedelaar was lastiggevallen, stierf hij aan de pest.
De auteur van ongeveer 90 werken, Martin Opitz was lid van de grote Duitse literaire unie. Zijn grote verdienste was als hervormer van de Duitse prosodie door zijn voorbeeld van literaire stijl en door zijn Buch der Deutschen Poeterey, gepubliceerd in Breslau, 1624. Hierin legde hij de regels van het Duitse vers vast die het de vorm hebben gegeven die het tot op de dag van vandaag heeft.